Dla rodziców

Złość, która daje życie

„Nasze uczucia i potrzeby mają sens, wynikają z naszych doświadczeń” – Sarah Peyton

Złość jest naturalną emocją, która pojawia się, gdy człowiek odczuwa potrzebę obrony przed zagrożeniem – czy to utratą życia, zasobów, czy ważnych osób. Stanowi wyraz głębokiej potrzeby ochrony siebie, swoich bliskich i dóbr. Może manifestować się na wiele sposobów, najczęściej poprzez odruch ataku. Warto jednak podkreślić, że złość czy gniew to nie są „złe” emocje.

Nie mamy wpływu na to, czy się zezłościmy

Nasza reakcja na złość jest determinowana przez wiele czynników. Z neurobiologicznego punktu widzenia za emocję tę odpowiada głównie układ limbiczny, w szczególności ciało migdałowate, które zapewnia szybką i automatyczną reakcję na zagrożenie. Jednocześnie kora przedczołowa bierze udział w regulacji emocji, umożliwiając refleksję i kontrolę nad impulsami.

Złość pojawia się automatycznie – to znaczy, że nie mamy bezpośredniego wpływu na to czy poczujemy złość czy nie. Mamy wpływ tylko na to, jak okażemy swoją emocję (czy okażemy ją w ogóle). Ciało migdałowate reaguje nawet w ciągu 50 milisekund, jeśli uzna jakiś bodziec za niepokojący. Jest to bardzo szybko, możemy nawet nie zdać sobie sprawy, że coś nas zdenerwowało, podczas gdy nasze ciało już jest w aktywności. Krew zaczyna być pompowana do serca, kończyn, odpływa z twarzy, wzmaga się energia i produkcja kortyzolu oraz innych neuroprzekaźników. Intensywność tej reakcji zależy od wcześniejszych doświadczeń i emocjonalnego „bagażu” człowieka.

Rola towarzyszenia w złości

Kluczową rolę w rozwijaniu zdolności do regulacji emocji odgrywa środowisko, w którym dorastamy. Jeśli dziecko doświadcza akceptacji i towarzyszenia w przeżywaniu złości, połączenia między ciałem migdałowatym a korą przedczołową wzmacniają się. W przyszłości umożliwia to większą refleksję i samoświadomość.

Z kolei brak takich doświadczeń lub przeżyte traumy osłabiają te połączenia, co może prowadzić do trudności z kontrolą emocji i impulsywności. W takich przypadkach pojawia się przemoc słowna, fizyczna, autoagresja… Intensywna złość pełni funkcję obronną, odcinając wrażliwość, co pomaga jednostce stawiać granice w trudnych warunkach.

Karanie za złość

Złość często wynika z poczucia niezauważenia, niewysłuchania czy bezsilności. Pomocne w przeżywaniu tej emocji jest zrozumienie jej przyczyny i nazwanie jej. Akceptacja złości uczy mózg otwartości na emocje i ich wyrażanie w konstruktywny sposób. Karanie za złość może jedynie prowadzić do jej tłumienia, co w dłuższej perspektywie szkodzi. Osoba dalej czuje emocję, ale blokuje jej wyrażanie. Zablokowana złość nawarstwia się i prowadzi do wybuchów nawet z „błahych” powodów. Karaniem może być: zawstydzanie („taka ładna dziewczynka, a tak się złości”), opuszczenie („nie słucham cię, przyjdź, jak przestaniesz się złościć”), zignorowanie, przemoc (klapsy, szturchanie, popychanie, potrząsanie), krzyczenie, wysyłanie do kąta, porównywanie („Oluś jest taki grzeczny, nie to co ty”)… wszystkie reakcje, które pośrednio lub bezpośrednio blokują przeżywanie emocji są odbierane przez mózg jako niebezpieczeństwo. Rodzi się w nas lęk przed opuszczeniem – „jeśli pokażę, że coś mnie złości, zostawią mnie”. Pozbawiając dzieci złości, pozbawiamy je narzędzia do bronienia siebie w przyszłości.

Rozwój regulacji emocji u dzieci

Układ nerwowy dzieci przedszkolnych jest niedojrzały, co sprawia, że ich emocje są zmienne i intensywne. I najczęściej jest to normalne. Dopiero około szóstego–siódmego roku życia dzieci rozwijają większą samoświadomość oraz zdolność do regulacji emocji (ale wciąż potrzebują pomocy i towarzyszenia!). Najlepsza nauka radzenia sobie to obserwacja jak inni (rodzice, nauczyciele, bohaterowie opowiadań, gier i bajek, inne dzieci) zachowują się w złości. Dlatego tak ważne jest to, co pokazujemy dzieciom, o czym z nimi rozmawiamy, jak się przy nich zachowujemy. Przy okazji tego wątku dodam, że już samo obserwowanie przez dziecko przemocy (nawet na ekranie), może być dla jego układu nerwowego przeżyciem traumatycznym i negatywnie wpływać na połączenia nerwowe w jego mózgu.

Złość jako źródło energii

Złość jest nam potrzebna! W idealnych warunkach złość dostarcza energii niezbędnej do działania i radzenia sobie z trudnościami. Złość jest ważna i dobra. Jednak jej intensywność i sposób przeżywania zależą od oceny sytuacji i doświadczeń jednostki. W silnych emocjach pojawia się tzw. „myślenie tunelowe” - osoba (dziecko lub dorosły) widzi, słyszy i ogółem odbiera informacje z otoczenia w zakrzywiony sposób, np. postrzega neutralny wyraz twarzy jako drwiącą minę, słyszy spokojne komunikaty jako atak werbalny itp. Te zakrzywienia utrudniają kontakt z osobą przeżywającą złość – dlatego zaleca się, aby w takich momentach poczekać, aż emocje osłabną.

Różne oblicza złości

Złość można postrzegać jako kontinuum – od lekkiego niezadowolenia, rozdrażnienia, podminowania, zbulwersowania przez irytację, frustrację, rozżalenie, urazę, wkurzenie, rozsierdzenie, gniew, aż po wściekłość, rozjuszenie, wrzenie, furię, amok i szał. Starajmy się wzbogacać słownictwo – aby uczyć dzieci lepiej rozumieć i nazywać co przeżywają.

Rodzicu, ćwicz towarzyszenie swojemu dziecku w przeżywaniu złości:

Nazwij emocję
Znajdź i nazwij przyczynę (jeśli nie trafisz, to nic. Dziecko zapewne cię poprawi. Twoje zgadywanie nie ma być celne, ale ma pokazać, że uznajesz jego emocję i zależy ci na zrozumieniu oraz współczuciu)
Zaakceptuj („masz prawo się złościć”)
Postaw granice („…ale nie możesz mnie bić”)
Pokazuj co sam robisz, co ci pomaga, gdy czujesz złość

Literatura:

Peyton S. (2022.) Towarzyszę sobie z życzliwością. Warszawa: Cojanato?

Angelika Chomicka

Psycholog

---------------------------------------------------------------------------------------------

Niebezpieczne gry i filmyki

Szanowni Państwo,

W Internecie znajdują się różnego rodzaju treści: edukacyjne, relaksacyjne, rozrywkowe. Nie brakuje tam jednak także treści zagrażających: dotyczących przemocy, wzbudzających strach lub obrzydzenie. Internet jest polem manewru wielu niezależnych twórców, a możliwości tworzenia i udostępniania materiałów-nieograniczone. Zdarza się, że bezpieczne, pozbawione przemocy treści, takie jak ulubione bajki maluchów, są przerabiane na niedostosowane do ich wieku filmik czy obrazy, na których: pojawiają się przerażające dźwięki i animacje; postacie zachowują się w sposób nieakceptowalny społecznie, są ofiarami lub sprawcami przemocy, eksponowane są ich intymne części ciała. Oglądanie przez dzieci takich materiałów może powodować silny lęk i niepokój. Lęk u dzieci ma różne oblicza. Czasem manifestuje się poprzez fascynację i zabawę. Nie należy zostawiać dziecka samego z telefonem/tabletem/komputerem/telewizorem. Algorytmy na platformach nie zawsze skutecznie filtrują takie treści. Dzieci mogą natrafić na przypadkiem, dlatego bardzo ważne jest, aby rodzic najpierw sam obejrzał daną treść, zanim pozwoli obejrzeć ją swojemu dziecku. W szczególności należy uważać na:

- Spunki (przeróbki)

- Slenderman

- Przeróbki świnki Peppy

- Sonic.exe

Proszę przyjrzeć się rysunkom, zabawom oraz opowieściom swoich dzieci i zadbać o bezpieczeństwo treści, z którymi mają styczność w Internecie. Proszę również pamiętać, że dziecko w wieku przedszkolnym nie powinno być wystawione na kontakt z ekranami dłużej niż 30 min dziennie.

Z poważaniem,

Angelika Chomicka

Psycholog

---------------------------------------------------------------------------------------------

Warto czytać naszym dzieciom

Głośne czytanie to najlepsza inwestycja w przyszłość dziecka, i tym samym w przyszłość całego społeczeństwa. Język jest podstawowym narzędziem myślenia, komunikacji, zdobywania wiedzy oraz udziału w kulturze. Rodzic jest pierwszym i tym samym najważniejszym nauczycielem mowy.

Pierwsze miesiące i lata życia to najważniejszy czas dla nauki mowy, ponieważ mózg jest wówczas najbardziej chłonny. Dzięki temu dziecko może z łatwością, poprawnie nauczyć się języka. Pod warunkiem, że ma ono okazję słyszeć go w bezpośrednim kontakcie z bliskimi. Czytając niemowlęciu dajemy mu szansę osłuchania się z językiem literackim. Jest to korzystne również ze względu na fakt iż jest on dużo bogatszy i bardziej poprawny niż potoczny.

Niestety obecnie dzieci mają niewiele okazji, żeby ćwiczyć swoje umiejętności językowe. Coraz mniej czasu poświęca się na rozmowy oraz zabawy z nimi i nie da się ukryć, że mało się im czyta. Głównym towarzystwem wielu dzieci stały się komputery, tablety, smartfony i inne techniczne urządzenia, które niestety nie działają korzystnie na rozwój mowy. Zdobycie tej umiejętności wymaga bowiem interakcji emocjonalnej z żywą osobą.

Współcześnie można zaobserwować, że coraz więcej dzieci ma problemy z mówieniem, a nawet trudności z rozumieniem, tego co się do nich mówi. Na szczęście część zaległości można nadrobić. Oczywiście wymaga to wiele pracy i cierpliwości. Jednakże można i nawet trzeba to robić. Najskuteczniejszym sposobem na poprawę umiejętności językowych jest codzienne czytanie.

Wystarczy 20 minut wspólnego czytania, by wzbogacić słownictwo, poprawić koncentrację i poszerzyć horyzonty. Warto podkreślić, że należy wybierać ciekawe i zabawne książki, a czytanie powinno odbywać się w przyjaznej atmosferze. Wskazane jest również rozmawianie z dzieckiem o przeczytanej książce, by zachęcać je do wyrażania własnej opinii.

Można rzec, że czytanie jest dla człowieka przepustką do lepszego życia. Wspólne czytanie będzie procentować w przyszłości naszego dziecka. Umiejętność ta zdecydowanie przydaje się w szkole i pomaga w zdobywaniu wszechstronnej wiedzy.

Badania potwierdziły, że dzieci którym czyta się na głos:

lepiej rozumieją teksty i polecenia,
mają łatwość wypowiedzi ustnych i pisemnych,
łatwiej się koncentrują,
są bardziej skłonne do refleksji,
mają większą motywację do działania nauki,
mają lepsze relacje z rówieśnikami i dorosłymi
chętniej samodzielnie czytają
są bardziej wrażliwe społecznie

Niech czytanie z dzieckiem będzie przyjemnym sposobem na wspólne spędzenie czasu :)

Opracowano na podstawie wywiadu z panią I. Koźmińskązamieszczonego w magazynie Wiem

Opracowała: Joanna Sobczak

---------------------------------------------------------------------------------------------

Wszawica

Wydawałoby się, że postęp cywilizacyjny, poprawa warunków i nawyków higienicznych oraz wzrost wiedzy na temat wszawicy powinny wyeliminować jej występowanie, jednak to nadal problem, który pojawia się wśród dzieci.Odkrycie wszawicy w przedszkolu może być stresujące dla rodziców i opiekunów. Kluczowe jest szybkie zidentyfikowanie, czy Twoje dziecko ma wszy, oraz podjęcie natychmiastowych działań, aby zahamować rozprzestrzenianie się tych pasożytów.

Najważniejsze informacje

Wszy to pasożyty, które atakują skórę głowy i włosy dziecka.
W przedszkolach rozprzestrzeniają się przez bliskie kontakty fizyczne między dziećmi, niekoniecznie z powodu braku higieny.
Leczenie wszawicy obejmuje zastosowanie preparatów farmaceutycznych i kontrolowanie głowy dziecka, a kluczowym elementem profilaktyki jest edukacja dzieci w zakresie higieny włosów.

Zachęcamy do skorzystania z materiałów edukacyjnych Głównego Inspektora Sanitarnego oraz Departamentu Matki i Dziecka Państwowego Zakładu Higieny dotyczących profilaktyki i zwalczania wszawicy u dzieci i młodzieży.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Adaptacja 2024/25

Szanowni Państwo,

Zapisaliście swoje dziecko do naszego przedszkola, dziękujemy za obdarzenie nas zaufaniem. Moment przekroczenia przez dziecko progu przedszkola jest niewątpliwie ważnym wydarzeniem w życiu całej rodziny, dlatego warto się do tego odpowiednio przygotować. Pierwszy krok dziecka w samodzielność często bywa trudny. Zatem musimy zrobić wszystko aby ułatwić dziecku przedszkolny start i dobrze przygotować do czekających je zadań.

Niezwykle ważne w przygotowaniu dziecka na przyjście do przedszkola jest pozytywne nastawienie Was - Rodziców. Dziecko postrzega świat i zdarzenia Waszymi oczyma, Waszym nastawieniem, ale również obawami. Oczywiście każdy z nas ma prawo do lęku, niepewności, do łez. Zmiany bywają trudne, często są wyzwaniem, ale jednocześnie motorem do rozwoju samodzielności. Wasze pozytywne nastawienie, pozytywne komunikaty, pozwolą wyrobić w dziecku również pozytywny obraz przedszkola i pobytu w nim. Mówiąc o przedszkolu mówmy prawdę, można opierać się na opowieściach o własnych doświadczeniach lub na literaturze dla dzieci np. książka Reginy Dąbrowskiej „Będę przedszkolakiem”.

W budowaniu gotowości dziecka do pozostawania w przedszkolu być może potrzebne będzie wprowadzenie kilku zmian w Waszym dotychczasowym rytmie dnia. Warto pozostawić malucha pod opieką rodziny lub znajomych na kilka godzin. Pozwoli to dziecku przywyknąć do tego, że nie jest stale pod Waszą opieką i nabrać pewności, ze zawsze wrócicie o wyznaczonej godzinie. Pomóżcie Państwo dziecku stać się samodzielnym. Bądźcie cierpliwi, kiedy będzie się długo samodzielnie ubierało, zakładało buty, jadło samodzielnie posiłki czy radziło sobie w toalecie. Bądźcie przy nim i wspierajcie je, ale nie wyręczajcie w tych czynnościach.

To od nas, dorosłych w dużej mierze zależy, jak długo on będzie trwał. Wszyscy chcemy, aby wychowywane przez nas dzieci były radosne i wesołe, mądre i dobre, kochane i kochające. Pragniemy, aby „wystartowały” w życie z możliwie pełnym powodzeniem, dlatego też tak bardzo ważna jest współpraca rodziców z nauczycielem w życzliwej i pełnej wzajemnego zaufania atmosferze. Mamy więc nadzieję, że z Państwa pomocą uda nam się taką atmosferę stworzyć dla dobra przyszłych przedszkolaków.

Wyprawka przedszkolna z grupy I

Skompletujcie przedszkolną wyprawkę wspólnie. Wybranie koca z ulubionym bohaterem bajek, butów z ulubioną księżniczką czy bluzki z dinozaurem może stać się zachętą do wyjścia do przedszkola. Kiedy dziecko ma na sobie coś ulubionego czuje się wtedy pewniej.

Jako wyprawkę należy przygotować:

cienki koc 160x200
małą poduszkę typu „jasiek”
pantofle na zmianę
komplet lub kilka kompletów ubrań i bielizny spakowanych do worka

Wszystkie rzeczy (w worku również) powinny być podpisane!

Jak można ułatwić dziecku start w przedszkolu – rady dla rodziców

postaraj się w początkowym okresie, odbierać dziecko wcześniej (małe dziecko ma inne poczucie czasu i okres przebywania poza domem wydaje mu się bardzo długi),
nie mów dziecku, że przyjdziesz po nie wcześniej, kiedy jest to niemożliwe ( w ten sposób stracisz jego zaufanie i zmniejszysz jego poczucie bezpieczeństwa),
nigdy nie strasz dziecka przedszkolem, przeciwnie staraj się podkreślać jego dobre strony,
przyzwyczajaj swoje dziecko do urozmaiconych potraw, skończ z rozdrabnianiem pokarmów (trzylatek może już swobodnie gryźć pokarm),
wdrażaj dziecko do przestrzegania umów i zasad,
sprawdź, czy twoje dziecko potrafi samodzielnie wykonać proste czynności – samemu załatwiać potrzeby fizjologiczne, myć ręce, ubierać się. Jeśli ma problemy poćwiczcie razem i chwal je za każdy nawet najmniejszy sukces,
odzwyczajaj dziecko od smoczków, pampersów, nocnika,
pozwól dziecku uczestniczyć w przygotowaniach do przedszkola (wspólne zakupy), daj możliwość przyzwyczajania się do tych rzeczy w domu, aby w przedszkolu to wszystko nie było takie nowe, a już znajome i zarazem łatwe do rozpoznania,
jeśli dziecko miało mało kontaktów z rówieśnikami i innymi dziećmi nadrabiaj to teraz – zaproś do domu znajome dzieci lub wybierzcie się na plac zabaw (postaraj się nie wtrącać się do ich zabawy).

RADY NA PIERWSZE DNI W PRZEDSZKOLU

stosuj w przedszkolu krótkie pożegnania,
nie okazuj dziecku własnych rozterek zostawiając je w przedszkolu, (przekazujesz wtedy swoje lęki),
przygotuj dla dziecka wygodny strój do samodzielnego ubierania, który można pobrudzić,
nie wyręczaj dziecka, nawet gdyby wykonywało określone czynności niedokładnie,
nie zmuszaj dziecka do tego, by zawsze od razu opowiadało o tym, co wydarzyło się w przedszkolu, to powoduje niepotrzebny stres, poczekaj aż samo zacznie mówić,
nie pytaj dziecka, co i ile zjadło, ale bardziej, w co i z kim się bawiło,
staraj się w miarę możliwości skracać czas pobytu małego dziecka w przedszkolu do 3 - 4 godziny (gdy dziecko już się przyzwyczai, możesz go wydłużyć),
pozostaw w szafce w szatni dodatkowe ubrania, uprzedź dziecko, że gdy pobrudzi lub zmoczy ubranie, może przebrać się w czyste. Jeśli dziecko zabrudzi ubranie nie miej do niego pretensji i staraj się nie krytykować dziecka,
pozwól zabrać do przedszkola ulubiona zabawkę – przytulankę, to często daje dziecku poczucie bezpieczeństwa, przypomina dom,
w rozmowach o przedszkolu staraj się podkreślać jego dobre strony, ale nie odbieraj dziecku prawa do własnej oceny życia przedszkolnego. Dobrze jest pozwolić dziecku się wyżalić, wysłuchać jego relacji, podtrzymać je na duchu. Warto też rozpoznać trudne sytuacje i podkreślać, że podczas nieobecności mamy dziecko powinno szukać pomocy u swojej pani wychowawczyni
postaraj się nawiązać dobry kontakt i stała współpracę z nauczycielami danej grupy. Warto dowiadywać się o rożne sprawy dotyczące pobytu dziecka w przedszkolu.

ZAUFANIE

Wiemy, że powierzają nam Państwo swój najcenniejszy skarb. Będziemy się o niego troszczyć!

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zaburzenia integracji sensorycznej u dzieci: niepokojące objawy, na które warto zwrócić uwagę

Integracja sensoryczna to proces, w którym mózg organizuje i interpretuje informacje otrzymywane od zmysłów: wzroku, słuchu, dotyku, węchu, smaku, propriocepcji (zmysłu ruchu) oraz układu przedsionkowego (zmysłu równowagi). Kiedy ten proces jest zaburzony, może negatywnie wpływać na codzienne funkcjonowanie dziecka. Wczesne rozpoznanie objawów zaburzeń integracji sensorycznej (SI) jest kluczowe, aby zapewnić dziecku odpowiednie wsparcie i terapię.

Objawy zaburzeń integracji sensorycznej

Nadwrażliwość lub niewrażliwość na bodźce sensoryczne
Dzieci z zaburzeniami SI mogą reagować w sposób nietypowy na różne bodźce:
- Nadwrażliwość: Przesadna reakcja na dźwięki, światło, dotyk, zapachy. Dziecko może unikać tłocznych miejsc, hałaśliwych dźwięków, jasnego światła, niektórych tkanin, metek, guzików, szwów na ubraniach
- Niewrażliwość: Zbyt niska reakcja na ból, zimno, gorąco lub bodźce dotykowe. Dziecko może nie zauważać skaleczeń, siniaków albo preferować bardzo intensywne doznania, takie jak mocne przytulanie.

Problemy z koordynacją ruchową
Zaburzenia SI mogą objawiać się problemami z dużą i małą motoryką:
- Trudności w nauce jazdy na rowerze, łapaniu piłki, skakaniu czy bieganiu
- Problemy z precyzyjnymi czynnościami, takimi jak: rysowanie, pisanie, wycinanie nożyczkami czy zapinanie guzików
- Lęk, oponowanie przed korzystaniem z huśtawek, zjeżdżalni, czy drabinek na placach zabaw
- Trudności z wchodzeniem i schodzeniem po schodach
- Częste obijanie się o meble i/lub inne osoby
Niezwykłe reakcje emocjonalne
Dzieci z zaburzeniami SI często mają trudności w regulacji emocji:
- Pojawiają się u nich częste napady złości, frustracji, silnego lęku lub niepokoju w odpowiedzi na bodźce zmysłowe.
- Unikają one kontaktu fizycznego lub w sposób przytłaczający domagają się ciągłego dotyku.
Problemy z koncentracją i uwagą
Dzieci z zaburzeniami SI mogą mieć trudności z koncentracją:
- Szybko się rozpraszają i ciężko im utrzymać uwagę
- Wydają się być w "swoim świecie", nie reagują na polecenia lub wołanie

Nietypowe zachowania ruchowe
Zaburzenia SI mogą wpływać na ruchy i postawę dziecka:
- Częste kiwanie się, bujanie, kręcenie w kółko, machanie rękami
- Unikanie aktywności fizycznej lub wręcz przeciwnie – nadmierne poszukiwanie intensywnych doznań ruchowych, jak: bieganie, skakanie z wysokości, uderzanie w swoje ciało różnymiprzedmiotami
Problemy z jedzeniem
Dzieci z zaburzeniami SI mogą przejawiać trudności przy spożywaniu posiłków:
- Unikanie pokarmów o określonej teksturze, smaku, zapachu lub kolorze
- Problemy z gryzieniem, żuciem lub połykaniem jedzenia
Trudności w interakcjach społecznych
Zaburzenia SI mogą wpływać na zdolność dziecka do nawiązywania i utrzymywania relacji:
- Unikanie kontaktów z rówieśnikami, trudności w zrozumieniu zasad zabaw grupowych
- Nadmierna nieśmiałość lub wręcz przeciwnie – agresywność lub potrzeba nadmiernej uwagi
Co zrobić, jeśli zauważysz te objawy?
Jeśli zauważasz u swojego dziecka powyższe objawy, warto skonsultować się ze specjalistą, takim jak pediatra, terapeuta integracji sensorycznej lub neurolog. Profesjonalna diagnoza i ocena integracji sensorycznej może pomóc w zrozumieniu trudności dziecka i opracowaniu odpowiedniego planu terapii.
Warto do zabaw i codziennych aktywności włączać jak najwięcej zmysłów np. :
- zabawa różnymi fakturami: fasolą, grochem, ryżem, kaszą, piaskiem, wodą, ziemią, gliną, masami plastycznymi
- zachęcanie do chodzenia boso po różnorodnych podłożach
- dbanie o odpowiednią i zróżnicowanie ruchu: pływanie w basenie, tańczenie do muzyki, wystukiwanie rytmu, zabawy na placu zabaw, pokonywanie torów przeszkód
- codzienne masażyki o różnorodnym nacisku, tempie; mycie się gąbkami o różnych fakturach, polewanie wodą o różnej temperaturze
- kontrolowanie czasu spędzanego przed ekranem, proponowanie innych aktywności
- wykonywanie typowych aktywności „na opak” – chodzenie do tyłu, przeskakiwanie krótkiej trasy na jednej nodze, rysowanie drugą ręką.
Podsumowanie
Zaburzenia integracji sensorycznej mogą znacząco wpływać na życie dziecka i jego rodziny. Wczesne rozpoznanie objawów i podjęcie odpowiednich działań terapeutycznych może pomóc dziecku lepiej funkcjonować i cieszyć się pełnią życia. Obserwacja, zrozumienie i wsparcie to kluczowe elementy w radzeniu sobie z tym wyzwaniem.

Opracowała: Angelika Chomicka -psycholożka

psycholog165@gmail.com

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Style rodzicielskie

Środowisko, w jakim wychowują się dzieci jest kluczowym czynnikiem kształtowania się ich osobowości. Maccoby i Martin (1983) opracowali model opisujący style rodzicielskie i ich znaczenie dla dzieci.

Rodzice akceptujący, wrażliwi i skoncentrowani na dzieciach, przy akompaniamencie kontroli i wymagań wobec dzieci, prezentują autorytatywny styl wychowawczy. Tacy rodzice oczekują od dziecka rozsądnego i społecznie akceptowalnego (zgodnie z wiekiem dziecka) zachowania, przy czym tworzą mu przestrzeń na wyrażanie swoich opinii i biorą te opinie pod uwagę. Wychowane w tym stylu dzieci charakteryzują się niezależnością oraz asertywnością. Są towarzyskie, pogodne, współpracują z rodzicami i są nastawione na sukcesy.

Rodzice wymagający, kontrolujący, lecz skoncentrowani na sobie i odrzucający swoje dzieci, prezentują autorytarny styl wychowania. Z jednej strony zapewniają oni poczucie bezpieczeństwa, poprzez kontrolę i stawianie granic, ale zachowaniom tym brakuje ciepła oraz dwukierunkowej komunikacji. Taki rodzic jest zamknięty na dyskusje i negocjacje, wymaga bezwzględnego posłuszeństwa. Wychowywane w ten sposób dzieci mają tendencję do wycofywania się w sytuacjach społecznych, brakuje im spontaniczności. Mogą być agresywne wobec rówieśników lub charakteryzować się dużą zależnością od drugiej osoby.

Kolejnym stylem wychowania, opisanym w powyższym modelu, jest styl pobłażliwy. Wywodzi się on z połączenia braku wymagań i kontroli z akceptacją i wrażliwością na potrzeby dziecka. Dzieci wychowywane w ten sposób są przeważnie pozytywne i zadowolone, ale brak im dojrzałości. Nie potrafią kontrolować swoich impulsów, nie mają do siebie zaufania, nie przestrzegają reguł społecznych. Wykazują również tendencje agresywne.

Ostatnim opisanym w modelu stylem, jest styl zaniedbujący. Rodzic prezentujący taki styl nie ma w stosunku do dziecka wymagań, nie interesuje się tym co dziecko robi, myśli i czuje. Unika komunikacji dwukierunkowej z dzieckiem. Brak granic i zaangażowania ze strony rodzica skutkuje słabą kontrolą emocjonalną dziecka. Takie dzieci bywają emocjonalnie labilne, trudno im się skoncentrować, nie interesują się aktywnościami społecznymi, unikają zobowiązań i nie przestrzegają reguł społecznych.

W zależności od warunków zewnętrznych rodzice mogą prezentować różne style na przestrzeni czasu. Znaczenie ma również ich nastrój, stosunek do dziecka i ogólne nastawienie wobec życia. Warto pamiętać, że interakcja z dzieckiem jest zawsze dwustronna - na zachowanie rodzica oddziałuje również zachowanie dziecka. Niektóre dzieci, z powodu takich czynników jak trudności związane z porodem, powikłania pourodzeniowe, choroby i wrodzone zaburzenia, mogą wymagać więcej cierpliwości i uwagi od otoczenia.

Opracowała: Angelika Chomicka -psycholożka

psycholog165@gmail.com

----------------------------------------------------------------------------------------------

Małe kroki ku wielkiej pewności siebie: jak budować pewność siebie i poczucie własnej wartości u przedszkolaków?

Przedszkolaki to grupa wiekowa, która przeżywa intensywny okres rozwoju. W tym kluczowym etapie życia dzieci kształtują swoją tożsamość, emocje i poczucie własnej wartości. Budowanie pewności siebie i poczucia własnej wartości jest istotnym celem w edukacji przedszkolnej, ponieważ stanowi fundament przyszłego rozwoju. W artykule tym przyjrzymy się, jak rodzice i nauczyciele mogą wspierać te dwie ważne sfery rozwoju psychicznego u przedszkolaków.

Rozumienie pewności siebie i poczucia własnej wartości

Aby pomóc przedszkolakom budować pewność siebie i poczucie własnej wartości, warto zrozumieć, czym te pojęcia są. Pewność siebie oznacza wiarę w swoje możliwości oraz poczucie, że można sobie poradzić w różnych sytuacjach. Poczucie własnej wartości jest przekonaniem, że jest się wartościowym i ważnym jako osoba. Te dwa elementy są ze sobą powiązane, ale nie są tożsame.

Pozytywna samoocena

Podstawowym elementem budowania pewności siebie i poczucia własnej wartości jest rozwijanie pozytywnej samooceny u dziecka. Nauczyciele i rodzice powinni skupić się na pozytywnych aspektach zachowań i osiągnięć dziecka, doceniając je i podkreślając. Komplementy i słowa wsparcia są ważne, ale równie ważne jest, aby dzieci mogły dostrzegać i doceniać swoje sukcesy i postępy.

Rozwijanie umiejętności

Budowanie pewności siebie u przedszkolaków obejmuje również rozwijanie ich umiejętności. Dzieci, które czują się kompetentne w wykonywaniu różnych zadań, budują pewność siebie. Warto zachęcać dzieci do próbowania nowych rzeczy i rozwiązywania problemów. Wspierajmy ich wysiłki, a nie tylko skupiajmy się na wynikach.

Co jeśli niepowodzenia są dla dziecka frustrujące i demotywujące? Warto jest pokazać na własnym przykładzie jak wygląda proces nauki i opowiedzieć dziecku o swoich początkach i związanych z nimi niepowodzeniach przy wykonywaniu nowej czynności. Ciekawym pomysłem, jest także podjęcie nowej aktywności wraz z dzieckiem i uczenie się równolegle z nim.

Zrozumienie emocji

Rozwój emocjonalny jest ściśle związany z pewnością siebie. Przedszkolaki uczą się rozpoznawania i zarządzania swoimi emocjami. Nauczyciele i rodzice mogą im w tym pomóc, rozmawiając z dziećmi na temat ich uczuć i dostarczając narzędzi do wyrażania emocji w zdrowy sposób. Dziecko najlepiej uczy się poprzez obserwacje i naśladowanie, dlatego warto samemu stosować się do zalecanych pomysłów i umiejętnie zarządzać własnymi emocjami. Ważne jest, aby dzieci wiedziały, że mogą sięgnąć po wsparcie i zrozumienie dorosłych, kiedy czują się zaniepokojone lub przygnębione.

Podsumowanie

Budowanie pewności siebie i poczucia własnej wartości u przedszkolaków to proces wymagający czasu i cierpliwości. To zadanie, które wymaga zaangażowania zarówno rodziców, jak i nauczycieli. Poprzez pozytywne podejście, wspieranie rozwoju umiejętności, rozmawianie o emocjach i stworzenie kochającego środowiska, możemy pomóc przedszkolakom rozwijać te istotne aspekty psychologiczne. W rezultacie, dzieci będą bardziej pewne siebie, zdolne do radzenia sobie z wyzwaniami i bardziej gotowe do dalszego rozwoju.

Opracowała: Angelika Chomicka -psycholożka

psycholog165@gmail.com

--------------------------------------------------------------------------------------------------

Zapraszamy do zapoznania się z informacją skierowaną do Państwa od ZUS.

Szanowni Państwo,

od 1 lutego 2023 r. ZUS rozpoczął przyjmowanie wniosków o świadczenie wychowawcze 500+ na nowy okres świadczeniowy, który trwa od 1 czerwca 2023 r. do 31 maja 2024 r.

Wnioski o 500+ teraz również w aplikacji mZUS

W tym roku wnioski na nowy okres świadczeniowy można złożyć za pośrednictwem: bezpłatnej aplikacji mobilnej mZUS.

To łatwy i wygodny sposób na złożenie wniosku. Z aplikacji mZUS można korzystać na urządzeniach mobilnych z systemami operacyjnymi Android i iOS. Aplikację można pobrać ze sklepów Google Play oraz App Store.

Narzędzi dostępnych w ubiegłych latach:

Platformy Usług Elektronicznych (PUE) ZUS
portalu Emp@tia – opcja dla rodziców lub opiekunów, jeśli mają nr PESEL
bankowości elektronicznej, jeśli bank ma taką usługę – opcja dla rodziców lub opiekunów, jeśli mają nr PESEL.

Kiedy wypłata świadczenia

Termin wypłaty świadczenia jest uzależniony od daty złożenia prawidłowo wypełnionego wniosku. Osobie, która złoży go:

do 30 kwietnia 2023 r. - ZUS wypłaci świadczenie do 30 czerwca 2023 r.
w maju 2023 r. - ZUS wypłaci świadczenie do 31 lipca 2023 r. wraz z wyrównaniem kwoty świadczenia od czerwca,
w czerwcu 2023 r. - ZUS wypłaci świadczenie do 31 sierpnia 2023 r. wraz z wyrównaniem kwoty świadczenia od czerwca,
w lipcu 2023 r. - ZUS wypłaci świadczenie do 30 września 2023 r. wraz z wyrównaniem kwoty świadczenia od lipca,
w sierpniu 2023 r. - ZUS wypłaci świadczenie do 31 października 2023 r. wraz z wyrównaniem kwoty świadczenia od sierpnia.

500+ dla obcokrajowców

Świadczenie wychowawcze przysługuje zamieszkałym w Polsce obywatelom UE/EFTA i też pozostałym cudzoziemcom, o ile mają legalny pobyt w Polsce wraz z dostępem do polskiego rynku pracy. Do wniosku osoby te powinni dołączyć dokument potwierdzający legalność pobytu w Polsce wraz z dostępem do rynku pracy, np. kartę pobytu z adnotacją „dostęp do rynku pracy”.

Zapraszamy do zapoznania się z informacją skierowaną do Państwa od ZUS.

Szanowni Państwo,

od 1 lutego 2023 r. ZUS rozpoczął przyjmowanie wniosków o świadczenie wychowawcze 500+ na nowy okres świadczeniowy, który trwa od 1 czerwca 2023 r. do 31 maja 2024 r.

Wnioski o 500+ teraz również w aplikacji mZUS

W tym roku wnioski na nowy okres świadczeniowy można złożyć za pośrednictwem: bezpłatnej aplikacji mobilnej mZUS.

Narzędzi dostępnych w ubiegłych latach:

Platformy Usług Elektronicznych (PUE) ZUS
portalu Emp@tia – opcja dla rodziców lub opiekunów, jeśli mają nr PESEL
bankowości elektronicznej, jeśli bank ma taką usługę – opcja dla rodziców lub opiekunów, jeśli mają nr PESEL.

Kiedy wypłata świadczenia

Termin wypłaty świadczenia jest uzależniony od daty złożenia prawidłowo wypełnionego wniosku. Osobie, która złoży go:

do 30 kwietnia 2023 r. - ZUS wypłaci świadczenie do 30 czerwca 2023 r.
w maju 2023 r. - ZUS wypłaci świadczenie do 31 lipca 2023 r. wraz z wyrównaniem kwoty świadczenia od czerwca,
w czerwcu 2023 r. - ZUS wypłaci świadczenie do 31 sierpnia 2023 r. wraz z wyrównaniem kwoty świadczenia od czerwca,
w lipcu 2023 r. - ZUS wypłaci świadczenie do 30 września 2023 r. wraz z wyrównaniem kwoty świadczenia od lipca,
w sierpniu 2023 r. - ZUS wypłaci świadczenie do 31 października 2023 r. wraz z wyrównaniem kwoty świadczenia od sierpnia.

500+ dla obcokrajowców

Świadczenia dla rodziny z ZUS

Brak dodanych wpisów